Tree of Memories. ต้นไม้แห่งความทรงจำ

ข้อมูลเบื้องต้น

~: Tree of Memories :~

ใต้ต้นไม้ต้นนี้..มันมีความทรงจำของเราสองคนมากมาย
ทั้งความสนุก สุข และเศร้า
และมันยังมีความลับบางอย่าง..ซ่อนอยู่..

เนื้อเรื่อง

   สวนสุขภาพแห่งนี้ เป็นที่รวมตัวของเหล่าคนรักสุขภาพ และเหล่าวัยรุ่นที่ชอบมาออกกำลังกาย โดยเฉพาะสระน้ำ ที่อยู่ใกล้กับสนามบาสฯ
เป็นที่สำหรับนักวิ่งออกกำลังกาย เพราะอุปกรณ์ออกกำลังรอบๆสระ มีต้นไม้ร่มรื่น และฉัน "ทามา" ชอบมานั่งอ่านหนังสือให้อาหารปลาใต้ต้นหางนกยูงต้นนี้เป็นประจำทุกวันหลังเลิกเรียน ก่อนกลับบ้านเพราะมันเป็นทางผ่าน วันนี้ก็เช่นกันจนกระทั่ง...มีเสียงตะโกนมาจากทางสนามบาสดังขึ้น
"เธอ เธอ เธอ ระวัง!!!"  
ตุ๊บ! และตามมาด้วยเสียงฉัน
"โอ๊ย!!!!"
ลูกบาสโดนหัวฉันอย่างจัง ทำเอามึนหัวกันไปเลยทีเดียว 
"เธอเป็นไรมั้ย?"
มีเด็กหนุ่มเก็บลูกบาสเสร็จมาถามฉัน
"ไม่เป็นไร" แต่มือยังคลำหัวด้วยความเจ็บอยู่
"ดีนะที่ได้หัวเธอรับไว้..ไม่งั้นลูกบาสฉันตกน้ำแน่ๆ" 
ห๊ะ!!!! ฉันหันควับไปทันทีกับคำพูดนายบ้านี่
"ฉันชื่อโซ" พร้อมกับยื่นมือมาทางฉันแบบทักทาย "ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
ส่วนฉัน "???" อะไรของนายเนี่ย!!(คิดในใจ) ฉันปัดมือนายโซออกไปพร้อมกับลุกเดินหนี้ไปอย่างอารมณ์เสีย...
"แล้วพรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ" นายโซตะโกนตามหลังฉันมา
"ชิ..อย่าหวังจะได้เจอะเจอกันอีกเลย"ฉันได้แต่บ่นพรึมพรำคนเดียว

___เช้าวันใหม่___
ห้อง ม.3/1 
วันนี้ฉันนั่งเรียนหน้าบูดทั้งวันเพราะว่ายังเจ็บที่หัวอยู่ และยิ่งไปกว่านั้น.....
"เอาละค่ะนักเรียน..วันนี้เราจะมีนักเรียนย้ายมาจากเชียงใหม่..มาเป็นเพื่อนร่วมชั้นพวกเธอ"
ครูพูดแนะนำเพื่อนใหม่จะเป็นใครไปไม่ได้เด็กคนนั้นก็คือนายโซนั่นเอง เมื่อนายโซและพวกเราในชั้นแนะนำตัวกันเสร็จ ไม่รู้ว่าฉันไปทำกรรมอะไรกับนายโซนักหนา เพราะสายตานายโซมองมาที่ฉัน ในระหว่างที่อาจารย์กำลังจะหาที่นั่งให้
"ครูครับ..ผมขอนั่งกับทามาได้มั้ยครับ"
"ห๊ะ!!!" นายนี่ชั่งกล้ามาก(คิดในใจ)
"นี่พวกเธอรู้จักกันหรอจ๊ะ"
"ครับ/ไม่ค่ะ" ฉันกับโซตอบพร้อมกัน
"แต่หนูนั่งคู่กับนายเคตะแล้วนะค่ะ" ฉันพยายามปฏิเสธสุดฤทธิ์
"เอาหล่ะจ๊ะ..ให้นายโซนั่งกับเธอแหล่ะ..เค้ามาไกลยังไม่รู้จักใคร ช่วยดูแลเค้าหน่อยละกันนะจ๊ะทามา" 
ฉันจำเป็นต้องพยักหน้ารับคำครู แต่ไม่เต็มใจเลย
"ค่ะ"
นี่เป็นเหตุผลที่ฉันต้องนั่งหน้าบูดทั้งวัน

___พักกลางวัน___
     ฉันยังต้องพานายโซไปกินข้าวกลางวันและแนะนำสถานที่ต่างๆรอบๆโรงเรียน น่าเบื่อสุดๆ เพราะนายบ้านี่เอาแต่ขอให้ฉันไปเจอที่สวนสุขภาพอีกเย็นนี้
     อีกห้านาทีจะหมดเวลาพัก ฉันขอนายโซแยกไปเข้าห้องน้ำ เพื่อเตรียมตัวก่อนเข้าเรียน
"ทามา..เธอไปรู้จักโซได้ยังไงหรอ??" ฮานะ..Net Idol เพื่อนสาวร่วมชั้นสุดป๊อบถามฉัน
"ก็..มันเป็นอุบัติเหตุนะ" ฉันตอบแบบเฉยๆ
"เค้าน่ารักดีเนอะ" 
"ไม่รู้สิ" ฉันยังคงตอบแบบหน้าเฉยๆ แล้วเดินออกจากห้องน้ำมาเข้าห้องเรียนต่อ
และเวลาแห่งการเรียนก็ผ่านไป

___เวลาเลิกเรียน___
     วันนี้ฉันรีบกลับบ้านอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็นั่งเล่นคอมฯอยู่ในห้องนอนของฉัน ทำเอาแม่แปลกใจ เพราะปรกติกว่าจะกลับก็ใกล้ค่ำ แต่แล้ว...
"ทามา!!!" แม่ตะโกนเรียกจากชั้นล่าง
ฉันรีบลงมาเผื่อแม่จะวานให้ไปซื้อของอะไร
"มีเพื่อนมาหาจ๊ะ" แล้วนายโซก็โผล่มายิ้มกวนๆใส่ฉัน
"ตามสบายเลยนะจ๊ะโซ..แม่ไปเตรียมอาหารต่อก่อน"
"ไม่นะๆๆๆๆๆๆๆๆ"(คิดในใจ) นายนี่มันเจ้ากรรมนายเวรฉันแน่ๆ
"นายรู้จักบ้านฉันได้ไง?"
"ก็ฉันเดินตามเธอมา...ป่ะ..ไปเล่นที่สวนสุขภาพกัน"
"ไม่ไป" ฉันตอบเสียงแข็ง
"ไปเถอะน่า..ฉันขอแม่เธอแล้ว" ยิ้มเจ้าเล่ห์
"อย่ากลับค่ำนักนะ"เสียงแม่ดังออกมาจากห้องครัว
"เป็นอันว่าตกลงนะ"
ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรนายโซพูดจบก็ดึงตัวฉันลากออกจะบ้านไปที่สวนสุขภาพจนได้

___สวนสุขภาพ___
"นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่เนี่ย"ฉันโวยด้วยความโมโห
"ไม่มีอะไรหรอก..ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนเธอ" ยิ้มใส่
"แต่ฉันไม่อยาก...ฉันมาที่นี่ให้แล้ว...นายพอใจแล้วนะ...ฉันจะกลับหล่ะ"
"อย่าเพิ่งสิ..จริงๆแล้วฉันจะพาเธอมาดูอะไรบางอย่างน่ะ" นายโซคว้ามือฉันไว้แน่น
นายโซพาฉันมาหยุดที่ต้นไม้ต้นประจำของฉัน และปีนขึ้นต้นไม้ไปหยิบรังนกลงมา ภายในมีไข่นกอยู่สามฟอง ฉันได้แต่ตะลึง เพราะเท่าที่เคยนั่งมาไม่เคยรู้ว่าจะมีนกมาทำรังที่ต้นนี้มาก่อน เพราะไม่เคยได้ยินเสียงนกร้องเลย
"แม่มันไม่ยอมมาสักที...กลัวไข่จะฝ่อ"
นายโซพูดสีหน้าจริงจังมาก ทำเอาฉันรู้สึกประทับใจลึกๆ
"งั้นเรามาช่วยกันดูแลมันมั้ย?" ฉันเริ่มรู้สึกสงสาร 
และมิตรภาพระหว่างเราก็เกิดขึ้น
     ฉันกับโซผลัดกันดูและไข่อย่างดีจนเพื่อนๆในห้องต่างพากันสงสัย
แต่สุดท้ายไข่ก็ไม่ได้ฟัก..เพราะไข่มันฝ่อมานานแล้ว..เราสองคนได้ช่วยกันฝังไข่ไว้ต้นต้นไม้ต้นนี้ แล้วเราสองคนก็เริ่มนัดกันไปที่สวนบ่อยๆ และสถานที่ตรงนี้จากเป็นของฉันคนเดียวก็กลายมาเป็นของเราสองคน จนเวลาผ่านไปรวดเร็ว จนถึงวันที่เราจบการศึกษามัธยมต้น
โซต้องย้ายกลับไปเรียนที่เชียใหม่ ส่วนฉันยังคงเรียนต่อที่เดิม ในวันสุดท้ายที่ของพวกเราก็มาเจอกันที่ใต้ต้นหางนกยูงแห่งนี้อีก
"ทามา...ขอบใจนะสำหรับทุกสิ่ง"
"ไมเป็นไรหรอก..ขอให้เกเดินทางปลอดภัยหล่ะ" เสียงฉันเริ่มสั่น
"สัญญาได้มั้ย? ว่าอีกสิบปีเราจะต้องมาเจอกันที่นี่" โซถามฉันแววตาจริงจัง
"ได้สิ..สัญญาด้วยใจ..แม้ห่างไกลจะไม่ลืม"
แล้วเราก็แยกจากกันอย่างเงียบๆ มันเป็นวันที่เศร้าที่สุดสำหรับฉัน

___10 ปีผ่านไป___
     ฉันตอนนี้อายุ 25 ปีแล้ว ฉันได้ลางานมาเพื่อที่จะมารอคอยใครคนนึง ที่ใต้ต้นไม้แห่งนี้
สวนสุขภาพแห่งนี้มีการเปลี่ยนแปลงไปมาก ยกเว้นสระน้ำนี้ ที่เค้ายังคงเก็บไว้ให้ออกกำลังกายกันอยู่ ต้นไม้ต้นนี้ดูแผ่กิ่งก้านสาขาไปเยอะกว่าเมื่อก่อน
ฉันมองที่นาฬิกาเที่ยงกว่าแล้ว...นายคนนั้นยังไม่มา เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เข็มนาฟิกาบอกเวลา หกโมงเย็น แสงไฟทางได้เปิดขึ้น ฉันหันไปมองที่ต้นไม้อย่างถอนใจ ทันใดนั้นเองฉันได้สังเกตุเห็นบาอย่างที่ผิดปรกติ ต้นไม้ในด้านที่มีไฟทางส่องกระทบ ได้มีรอยสลักชื่อ โซกับทามา อยู่ในวงรูปหัวใจ
"ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ" ฉันอุทานเบาๆ และยิ้มเศ้ราๆให้กับมัน "กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว"
ฉันเดินกลับบ้านอย่างเงียบๆ พร้อมกับทบทวนอะไรหลายๆอย่าง

"""บางครั้งอาจยังไม่รู้...เนิ่นนานที่ฉันคงอยู่...

เพราะเป็นสิ่งที่ไม่เคยบอก..และยังคงกลัวในคำตอบ
ทุกๆอย่าง ไม่มีทาง แม้จะทำอย่างไร"""